بررسی تاثیر نقض امنیتی و اهمیت پالیسی در محافظت از API

در دنیای دیجیتال و شبکه‌ای امروزی، امنیت رابط برنامه نویسی برنامه کاربردی یا API و محافظت از API بخشی حیاتی در حفاظت از اطلاعات خصوصی و تقویت یکپارچگی تراکنش‌های آنلاین است. در نتیجه استفاده روزافزون از برنامه‌های کاربردی‌ای که برای برقراری ارتباط بین سیستم‌ها و سرویس‌ها به API وابسته هستند، حملات بالقوه به‌طور چشمگیری افزایش یافته است.

همچنین محافظت از API در برابر عوامل بدخواه و مخربی که سعی می‌کنند از آسیب‌پذیری‌های API برای دسترسی غیرقانونی، نقض امنیتی داده‌ها و اختلال در سرویس‌ها استفاده کنند، بسیار اهمیت دارد. اقدامات امنیتی قدرتمند API برای ایجاد اعتماد، کاهش ریسک و بهبود اعتمادپذیری این سیستم‌ها مورد نیاز است.

آسیب‌پذیری‌ها و محافظت از API در برابر تهدیدات امنیتی

بر اساس Open Web Application Security Project یا OWASP، ای‌پی‌آی‌ها در برابر آن دسته از تهدیدات امنیتی که می‌توانند محرمانه بودن، یکپارچگی و دسترس‌پذیری داده‌ها و سرویس‌ها را به خطر بیندازند، آسیب‌پذیر هستند. OWASP چندین آسیب‌پذیری مشترک API را، از جمله موارد زیر، شناسایی کرده است:

حملات Injection مانند SQL Injection و NoSQL Injection

خرابی احراز هویت

افشای داده‌های حساس

خرابی کنترل دسترسی

حملات XML External Entity یا XXE

پیکربندی اشتباه امنیت

لاگینگ و مانیتورینگ ناکافی

مدیریت نادرست خطا

مهاجمان می‌توانند از این نقاط آسیب‌پذیر برای دسترسی غیرمجاز به داده‌های حساس، اجرای کد دلخواه، ارتقای سطح دسترسی خود و ایجاد اختلال در عملکرد API استفاده کنند. علاوه بر این، APIها در برابر حملات Distributed Denial of Service یا DDoS، حملات Brute Force و API Abuse آسیب‌پذیر هستند؛ این حملات ممکن است سرورها را بیش از حد بارگذاری کند، منابع را تخلیه کند و باعث خرابی سرویس شود.

تاثیر نقض امنیتی در محافظت از API

نقض امنیتی API ممکن است پیامدهای مالی و اعتباری بزرگی برای سازمان‌ها و کاربران داشته باشد. کسب‌وکارها در صورت سرقت اطلاعات محرمانه، دارایی‌های مالی یا مالکیت معنوی‌شان ممکن است بلافاصله متحمل ضررهای مالی شوند. متعاقباً خرابی و کاهش اعتماد کاربر نیز ممکن است منجر به کاهش سود، از دست دادن کاربران و آسیب درازمدت به اعتبار برند شود.

بیشتر بخوانید: بررسی ۱۰ روش برتر برای جلوگیری از خطرات امنیتی API

مکالمات خصوصی کاربران، اطلاعات پرداخت و گذرواژه‌های ورود به سیستم ممکن است به‌واسطۀ نقض‌های امنیتی API در معرض خطر قرار گیرند. در نتیجه کاربران ممکن است قربانی سرقت هویت، کلاهبرداری و سایر جرایم سایبری شوند. حریم خصوصی و امنیت کاربر همچنین ممکن است به‌دنبال نقض‌های امنیتی API مرتبط با داده‌های حساس، مانند سوابق مالی یا پزشکی، به‌طور جدی به خطر بیفتد.

سیاست‌های Rate limiting challenges چیست؟

منظور از API Rate limiting ، محدود کردن تعداد درخواست‌هایی است که کاربر می‌تواند به یک API در یک بازه زمانی معین ارسال کند. این کار به جلوگیری از سوءاستفاده، استفاده نادرست یا بارگذاری بیش از حد زیرساخت API کمک می‌کند.

Rate limiting به ارائه‌دهندگان API امکان می‌دهد تا جریان ترافیک را مدیریت و تنظیم و دسترسی منصفانه به منابع را فراهم و در عین حال به محافظت در برابر تهدیدات امنیتی بالقوه کمک کنند. این کار ثبات سیستم را بیشتر می‌کند، وضعیت امنیتی را بهبود می‌بخشد و به بهینه‌سازی استفاده از منابع کمک می‌کند.

اگر Rate limiting  اجرا نشود، کلیدهای در معرض خطر API ممکن است مورداستفاده بی‌رویه مهاجمان قرار گیرد. بدون Rate limiting ، مهاجمان می‌توانند از کلیدهای در معرض خطر API برای اجرای حملات خودکار در ابعاد و اندازه‌های بزرگ استفاده کنند.

علاوه بر این، بدون Rate limiting، مهاجمان به‌راحتی و بدون هیچ مانعی می‌توانند از طریق چندین کلید در معرض خطر API سریعاً عبور کنند و احتمال Exploit موفقیت‌آمیز افزایش می‌یابد.

Policyهای Rate limiting چگونه کار می‌کنند؟

به‌طور معمول، سیاست‌های محدود کننده نرخ با استفاده از قوانین و آستانه‌های پیکربندی شده در یک سیستم مدیریت API یا Gateway اجرا می‌شوند.

هنگامی که کاربران درخواستی را برای API Endpoint می‌فرستد، مکانیسم محدودکننده نرخ بررسی می‌کند که آیا درخواست با محدودیت‌های تعریف شده مطابقت دارد یا خیر. اگر درخواست در محدوده‌های مجاز قرار گیرد، به‌طور عادی پردازش و پاسخ API مربوط برمی‌گردد. با این حال، اگر درخواست از آستانه‌ها فراتر رود، Policy محدودکننده نرخ ممکن است درخواست را به تأخیر بیندازد یا آن را محدود یا رد کند.

استراتژی‌های Rate limiting در محافظت از API

تعدادی استراتژی یا راهبرد رایج و معمول وجود دارند که برای اجرای مقررات محدودکننده نرخ استفاده می‌شوند؛ از جمله:

Rate limiting  ثابت؛ که در آن نرخ ثابتی برای حداکثر درخواست‌هایی که کلاینت می‌تواند در آن واحد به API ارسال کند، مشخص می‌شود.

بیشتر بخوانید: احراز هویت API چیست و دو نوع اصلی از پروتکل‌های احراز هویت

Rate limiting  پویا؛ که در آن نرخ تعداد درخواست مجاز به‌صورت پویا در پاسخ به رویکردهای مضرف در گذشته، بار سیستم و رفتار کلاینت تغییر می‌کند. الگوریتم‌های Token/Leaky Bucket؛ که می‌توانند تعداد زیادی درخواست را در مدت کوتاهی پردازش کنند ولی در عین حال نرخ ثابتی را در طول زمان حفظ می‌کنند.

تکنیک‌های Sliding Window؛ که با ردیابی فعالیت درخواست‌های اخیر در محدوده‌های زمانی متغیر، امکان کنترل دقیق نرخ‌های درخواست را فراهم می‌کند.

لیست‌های مجاز یا Allowlist و لیست‌های منع یا Denylist؛ که دسترسی به کاربران یا Endpointهای خاصی را مجاز یا محدود می‌کنند. این ترفندها را می‌توان با هم ترکیب کرد و به‌صورت سفارشی ارائه داد تا مطابق با نیازهای امنیتی و عملکرد منحصر به فرد محیط API یک سازمان باشد.

چالش‌های Rate limiting

یافتن تعادل ایده‌آلی بین امنیت و تجربه کاربر، چالشی بزرگ حین اجرای سیاست‌های محدودکننده نرخ به شمار می‌آید، زیرا محدودسازی زیاد نرخ ممکن است مانع استفاده قانونی و پایین آمدن کیفیت خدمات شود. محدودیت‌های نرخ هم باید به‌دقت پیکربندی شوند تا از موارد Edge و False Positive خطا در اعلام هشدار جلوگیری شود. اگر جلوی این رویدادها گرفته نشود، ممکن است به اشتباه ترافیک قانونی مسدود شود و به فعالیت مخرب اجازه عبور داده شود.

مقیاس‌پذیری و عملکرد نیز باید در نظر گرفته شوند، به‌ویژه برای APIهای پرترافیک که در آن‌ها باید در Rate limiting حجم زیادی از درخواست‌ها بدون به خطر انداختن دسترس‌پذیری یا پاسخ‌گویی مدیریت شود. همچنین مهم است که سازمان‌ها به‌طور مداوم محدودیت‌های نرخ را مانیتور و اصلاح کنند تا تهدیدات امنیتی جدید و تغییر الگوهای استفاده را دریابند.

در نهایت، سیستم‌های محدود کننده نرخ به‌دنبال نیاز به رعایت استانداردها و مقررات صنعتی مانند General Data Protection Regulation یا GDPR و Payment Card Industry Data Security Standard یا PCI DSS پیچیده‌تر می‌شوند. این امر مستلزم برنامه‌ریزی دقیق و مستندسازی برای حفظ اقدامات امنیتی کارآمد است. احراز هویت با این که جزء مهمی از امنیت API است، دفاع کاملی در برابر همه حملات نیست. APIها هنوز هم، حتی با وجود رویه‌های احراز هویت قوی، در معرض حملاتی مانند DDoS ،Brute Force و API Abuse هستند.

Policyهای محدودکننده نرخ علاوه بر ارائه یک لاین حفاظتی دیگر، در کاهش تأثیر حملات بر APIهای در معرض خطر نیز نقش دارند. این Policyها می‌توانند تلاش مهاجمان برای به خطر انداختن داده‌های حساس یا سوءاستفاده از آسیب‌پذیری‌ها را تا حد قابل‌توجهی به تاخیر بیاندازند و زمان بیشتری برای شناسایی حوادث امنیتی و رسیدگی به آن‌ها در اختیار سازمان‌ها قرار دهند.