در قسمت اول مقاله به معرفی VMware vSphere VMFS پرداختیم و اطلاعاتی در مورد عملکردها و قابلیت‌های VMFS و مزیت‌های آن برای سازمان ارائه گشت. در قسمت دوم مقاله درباره روش های برتر برای پیاده سازی و استفاده از VMFS و اندازه ی LUN صحبت کردیم حال به ادامه مقاله خواهیم پرداخت.
ایزوله‌سازی یا تجمیع؟
ایزوله‌سازی یا تجمیع منابع ذخیره‌ساز برای محیط‌های مجازی، موضوع بسیاری از بحث های روز دنیا بوده و پاسخ این دوراهی به ماهیت الگوهای دسترسی I/O ماشین‌های مجازی بستگی دارد. اگر یک برنامه‌کاربردی داشته باشیم که I/Oهای زیادی ایجاد می‌کند، VMware vSphere Storage I/O Control می‌تواند در بسیاری از موارد مدیریت میزان معقولی از منابع I/Oها را در میان ماشین‌های مجازی بر عهده بگیرد. موضوع مد نظر دیگر در رسیدگی به مشکل Noisy Neighbor این است که شاید استفاده بی‌بازده از منابع جهت اختصاص دادن یک LUN واحد به یک ماشین مجازی به صرفه باشد. این امر می‌تواند یا با استفاده از RDM Volume یا VMFS Volume که به یک ماشین مجازی اختصاص یافته صورت گیرد. این دو نوع Volume با میزان‌های متفاوتی از Read و Write و الگوهای دسترسی I/O عملکرد مشابهی دارند. تصویر زیر تفاوت‌های میان ایزوله‌سازی و تجمیع را نشان می‌دهد.
در تصویر بالا تفاوت‌های میان ایزوله‌سازی Isolation و تجمیع Consolidation نشان داده شده است. یک باور وجود دارد که محدود کردن دسترسی، یک LUN واحد را به ماشین مجازی پیشنهاد می‌کند و در واقعیت، این باور تقریبا رایج می باشد. به هنگام استفاده از RDMها، این‌گونه ایزوله‌سازی ضمنی به حساب می‌آید به خاطر اینکه هر RDM Volume به یک ماشین مجازی واحد Map شده است.
نقطه ضعف این رویکرد این است که با توسعه محیط مجازی، ممکن است فورا به حداکثر ظرفیت 512 LUN بر Host برسیم، این ظرفیت جدید در vSphere 6.5 معرفی شده بود. همچنین هربار که بخواهید ظرفیت ذخیره‌ساز را برای ماشین مجازی افزایش دهید، باید یک Disk/LUN اضافی فراهم نمایید و این امر منجر به سربار مدیریتی بزرگی می‌شود؛ در برخی محیط‌ها ممکن است درخواست فراهم‌سازی یک Disk/LUN از سوی تیم مدیریتی ذخیره‌ساز روزها به طول بیانجامد.
نکته قابل توجه دیگر این است که در هر بار افزایش ظرفیت ماشین مجازی، حداقل Commit Size برابر با اندازه‌ای جهت اختصاص دادن یک LUN خواهد بود. با وجود اینکه بسیاری از Arrayها به LUNهای کوچک و بزرگ اجازه حضور می‌دهند، تیم مدیریت ذخیره‌ساز معمولا از جمع‌آوری تعداد زیاد LUNهای کوچک امتناع می‌کند زیرا پیکربندی آنها مدیریت Array را دشوار می‌سازد. بسیاری از تیم‌های ذخیره‌ساز ترجیح می‌دهند تا LUNهایی را جمع‌آوری کنند که نسبتا بزرگ هستند و تمایل دارند تا تیم‌های مدیریت برنامه‌های کاربردی یا مدیریت سیستم آن LUNها را به قسمت‌های کوچک‌تر در بالای Stack تقسیم کنند. VMFS بطور کامل با چنین الگویی مطابقت دارد و این یکی از دلایلی است که VMFS در لایه مجازی‌سازی مدیریت ذخیره‌ساز بسیار کاربردی است.
Poolهای جمع‌آوری شده ذخیره‌ساز
علاقمندان تجمیع یا Consolidation می‌خواهند با Poolکردن منابع ذخیره‌ساز و اشتراک آن با تعداد زیادی از ماشین‌های مجازی فعال در چند vSphere Host، کارایی مدیریتی و مصرف منابع بیشتری را کسب کنند. تقسیم منابع اشتراکی بین بسیاری از ماشین‌های مجازی، انعطاف بیشتر و فراهم‌سازی و مدیریت مستمر آسان‌تر منابع ذخیره‌ساز را برای محیط مجازی ممکن می‌سازد.
در مقایسه با ایزوله‌سازی، Consolidation معمولا استفاده بهتری از منابع را ارائه می‌دهد اما تنها هزینه آن مقابله منابع اضافی است که در برخی شرایط ممکن است منجر به کاهش عملکرد I/O ماشین‌های مجازی گردد. با این حال، vSphere برای کاهش این ریسک‌ها Storage I/O Control و vSphere Storage DRS را ارائه می‌دهد.
در این زمان هیچ مبنا و قاعده‌ای درباره محدوده توسعه‌پذیری وجود ندارد. برای بسیاری از محیط‌ها، آسودگی مدیریت منابع ذخیره‌ساز و فراهم‌سازی رو به افزایش، مزیت‌هایی به همراه دارند که بر هرگونه تاثیر در عملکرد قالب هستند. اگر چه همانطور که در ادامه این مقاله می‌خوانیم، حد و مرزهای برای میزان تجمیع وجود دارند.
بطور کلی vSphere Storage DRS با تعدیل بار ماشین‌های مجازی در سرتاسر VMFS Volumeها ممکن است برای شناسایی و کاهش تاخیر ذخیره‌ساز و Bottleneckهای ظرفیت مورد استفاده قرار گیرد. به علاوه، vSphere Storage I/O Control می‌تواند جهت اطمینان از تعادل توزیع منابع I/O در میان بسیاری از ماشین‌های مجازی که یک VMFS Datastore را به اشتراک می‌گذارند استفاده شود. با این حال قابلیت‌های vSphere Storage I/O Control و vSphere Storage I/O Control ممکن است همیشه در دسترس نباشند و گزینه دیگر جداسازی بارهای کاری سنگین I/O از Pool اشتراکی ذخیره‌ساز است. این امر باعث افزایش کارایی برنامه‌های کاربردی با توان عملیات تراکنشی بالا می‌شود این رویکرد با نام «تجمیع همراه با سطحی از ایزوله‌سازی» شناخته می‌شود.
بیشتر بخوانید: بررسی VMware vSphere Storage Appliance یا به اختصار VSA
به واسطه اینکه بارهای کاری ممکن است بسیار متنوع باشند، هیچ فرمول خاصی وجود ندارد که محدودیت عملکرد و توسعه‌پذیری را براساس تعداد ماشین‌های مجازی بر LUN تعیین کند. این محدودیت‌ها همچنین وابسته به تعداد Hostهای vSphere که دسترسی هم‌زمان به یک VMFS Volume یکسان را می‌دهند هستند. نکته کلیدی به خاطر آوردن حداکثر 512 LUN بر Host VSphere و درنظرگیری این است که این عدد می‌تواند درصورت افراط در باور «یک LUN بر ماشین مجازی»، ضریب تجمیع را کاهش دهد.
بسیاری از برنامه‌های کاربردی مختلف می‌توانند به سادگی و بطور کارآمد یک Pool کلاستر شده از ذخیره‌ساز را به اشتراک بگذارند و افزایش استفاده از دیسک و بهبود مدیریت می‌تواند صریحا افت کوچک عملکرد حاصل از مقابله اضافی را جبران کند.
